KULTURA SA PANLILIGAW AT ANG MGA PILIPINO : KAILANMA’Y HINDI MABUBUWAG

 

( you can choose to play the music video while reading my blog. HARANA by Parokya ni Edgar)

Hindi na mapasusubalian ang reyalidad ng buhay na sa pag-usad ng panahon, ang mga tao , gaya na lamang nating mga Pilipino ay nakikisabay rin sa daloy nito.  Sa ganitong sitwasyon, ang mga pagbabago partikular na sa aspekto ng ating buhay- lalo na pagdating sa panliligaw ( courtship) , ay hindi maiiwasan. Subalit kinakailangan ba na sa lahat ng pagkakataon, ang mga bagay na ating nakagisnan ay  dapat palitan upang makasabay lamang sa mundong makabago? Minsan may mga bahagi sa ating katauhan na dapat panatilihin lalo na kung ito ang pundasyon ng ating pagkakakilanlan at katatagan--  isang halimbawa ang  kultura ng mga Pilipino sa panliligaw.       

Ayon sa nakasaad sa www.dictionaryreference.com,  ang Kultura ay “the sum total of ways of living built by human beings and transmitted from one generation to another”. Kung sa gayon, ang kultura ay nasa tao mismo; nasa mga Pilipino mismo.  Kung tayo ay magbabalik-tanaw, ang paraan ng panliligaw ng mga Pilipino ng sinaunang panahon ay isang mahabang proseso. Unang-una sa lahat, sa oras at panahon pa lamang na iginugugol sa panliligaw ng lalaki sa babae ay mayroon talagang katagalan; may umaabot ng ilang linggo, ilang buwan o kaya naman ay ilang taon. Subalit kung ihahambing sa panahon ngayon, hindi pa man natapos ang buong araw, tapos na ang panliligaw.  Isa pang kapansin-pansin na kaibahan ay sa kung paano gumagawa ng hakbang o diskarte ang mga nanliligaw sa kanilang mga niligawan. Dati , hindi basta-basta nagkakapit-kamay ang dalawa o kahit akbayan man lamang ng lalaki ang babae o kaya naman ay ikandong ito. Laging may tamang tiyempo para sa lahat at hindi nadadali-dali ang pisikal na kontak ng bawat isa sa harap ng madla. Pero ngayon, kahit bago pa man nagkakilala at nagkita, tila ba’y walang pag-aalinlangang  nagmamahalan ang dalawa sa harap pa mismo ng publiko. At kung tutuusin, hindi pa nga sinasagot ng babae ang lalaki sa sitwasyong iyan.  Gayundin ang pagkakaiba sa estado ng relasyon ng nanliligaw at sa nililigawan . Noon, ang panliligaw ay hindi sa pagitan ng nanunuyo at sinusuyo lamang; dahil maging ang pamilya at kaanak ng nililigawan ay dapat na isinasama din. Hindi katulad ngayon, na halos dalawang parte lang ang nakakaalam sa mga nagaganap: ang mismong nanliligaw at ang mismong nililigawan.

            Kung dahan-dahan nating ilalapat ang konsepto ng kultura ng panliligaw sa mga tunay na nagaganap ngayon, hindi malabong maitanong natin sa sarili kung nasaan na ang kulturang ito sa kasalukuyan. Ngunit  ikanga , isa sa mga komon palasi ng pangangatwiran ay ang maling paglalahat. Ibig sabihin, ang mga unang ‘di kanais-nais na nabanggit ay hindi maaring ilapat sa kabuuan. Dahil sa mamarapatin, naisawalang-bahala man ng ilan ang kultura ng mga Pilipino pagdating sa panliligaw, may ilan rin naman napapanatili at napagyayabong nito sa pamamagitan ng pagpasa nito sa bawat henerasyon at konstant na pag-praktis ng nabanggit.

            Kahit araw lang ang inabot ng panliligaw, mapapansin naman na ang iba ay ginugugol ito kasama ang kanilang minamahal sa mga parke, simbahan o kaya ay sa bahay mismo. Mula dito, masasabing ang pagiging relihiyoso ng mga Pilipino ay nadadala nila kahit sa panliligaw. Ang pagiging mapagmahal nila sa kalikasan ay kakikitaan ng interes sa pamamasyal sa parke o mga historikal na destinasyon at ang maging ang pagiging “family-oriented” nila ay naisasama sa proseso. Sinyales lamang ito, na  nariyan parin at buhay na buhay ang kakayahan ng mga Pilipino sa pagpapanatili ng kultura ng panliligaw sa imahe ng mabisang paraan at maayos na pakikisama.

            Kahit hubad man ang ilang mga Pilipino sa pagpapakita ng kanilang nararamdaman sa pamamagitan ng pisikal na kontak, may iilan naman na naisasagawa ito sa pormal na paraan. Gaya na lamang ng pagbibigay ng mga bulaklak ng rosas o kaya ay isang liham. Maaari rin namang ang iba ay ipinagluluto ng masarap na pagkaing-pinoy ang kanilang sinisinta. O kaya naman ay pinagbuburda parin ng ilan ang pangalan ng kanilang mahal kahit sa panyo lamang. Maging sa paghaharana, hindi man talagang sa harap ng bintana, ngunit kapag nakahanap ng pagkakataon para sa masinsinang pag-uusap na sila lang dalawa, kinakantahan ng lalaki ang babae kasabay ng pagigitara nito. Harana na rin iyon kung maituturi.

            Karamihan man sa mga Pilipino lalo na ng mga kabataan ay nahilig sa tagong relasyon o ligawan, sa ganitong mga kaganapan, ang mga magulang o nakakatandang henerasyon na mismo ang naghahanap ng paraan. Ang ibang mga magulang, lalo na yaong may isang anak lamang , ay mahigpit pagdating sa ligawan kung kaya’t kanilang mamarapatin na kilalanin ang nanliligaw sa pamamagitan ng pag-iimbita nito ng hapunan sa bahay o kaya ay sa mga ispesyal na okasyon. May ilan rin na nagtatanong pa ukol sa pamilya ng nanliligaw. Sa ganitong daloy, masasabing ang mga Pilipino ay kakikitaan pa rin ng malaking kapasidad sa pagpapanatili ng kultura ng panliligaw.

            Nakakatuwang isipin ang ironiya ng kultura sa kalagitnaan ng modernong mundo. Gaya nga ng nabanggit, hindi maiiwasan ang mga pagbabago. Subalit dapat nating isipin , na ang pagbabago ay hindi kailanman kayang burahin ang kultura. Dahil habang nariyan ang mga Pilipino, ang kultura - lalo na sa panliligaw ,ay hinding-hindi mamamatay at mawawala. Mananatili itong buhay sa bawat puso ng mga Pilipino, at mas mananatili itong mag-aalab kung lilinangin ito mismo ng mga mamamayan at panahon.  Sadyang mayaman ang Pinoy sa kultura. At hindi nangyari, nangyayari at mangyayari na ipagsawalang-bahala lamang nila ang aspeto ng kanilang buhay na siya  nilang buhay mismo. Alam ng mga Pilipino kung ano ang nararapat na gawin: na ang kultura ay dapat na panatilihin!

THEY'RE GETTING OLD... BUT NOT BEING OLD AT ALL !

FUNNY AND CUTE HOW THE NEWS HAD SURPRISED ME.

At around 7:00pm , one of my cousins ( ate pit2x) tagged me in a facebook message post. It wasn't a usual status at all because it pro'ly hit my ignorance. The verbatim copy is this:

 " Avon Sinajon. . naa kay mission for lolo and lola, since you love writing stories and poems. .so this time e.narrate dw nmo story nila lolo and lola, let's support them ky plan nila mag artista. . haha. . dba te Lore Pinoon ? hahaha. . gusto namo love story pra kilig! hahaha...."

Pretty obvious that I have a task. A task which seemed to be "wowing" to take part. And so I will be writing something sassy and sweet for my beloved roots of the roots- grandparents- Lolo Inciong and Lola Naning.

Their names may have appeared vintage to your ears, but their epitome of love being shown to their children-our fathers and mothers and uncles and titas, most likely to extend to us , the new hope of their generation--- is inevitably outstanding. I don't know yet the full story of these lovely birds but maybe I can guess well and give a hunch of how romantic would that be based on their sweet chirps to each other. They are indisputably lovely and perfectly bonded by time.  

In the words of our mom and dad, they ( my grandpa and grandma) utter pleasing sounds and show caring gestures to each other. And unbiased to say, that in our ( as grandchildren) eyes, what we see is the best of them. I cannot vividly describe as of now how the two altruistically love each other. Maybe this time I cannot concretize it. And this is the challenge to me now. - SHOWING TO THE EXTENT OF A  MOST VISIBLE AND UNIQUE WAY their unfathomable lovestory. I don't know how . Because in the first place, I need to know what and why. Thanks ahead to my sets of egghead relatives for making the work easy by providing a timeline

Though it tunes unbelievable whenever they coin the thought that grandpa and grandma admire to be a star ( artista) but anyhow, they still have the dream . I believe this makes them young . DREAMING. Getting old is not a problem, BEING OLD IS. But to my perspective , I know my grandparents are not being old at all. Because I can see they can still IMAGINE. And I know that even though they are not showy to us and don't disclose themselves mostly to that particular matter, I found it ironic convincing myself that perhaps beyond this modern world where they enclose themselves, they still manage to escape from the present and go back in time of their past- TOGETHER. For me,this matters the most. And handing the task to me , is like having an escapade with them in their own real world of CUTE MEMORIES AND KEEPSAKES!

I love my clan. I love my grandpa and grandma.

YOU TOO GUYS! LOVE YOUR FAMILY! : )

TO THE HIGH SCHOOL STUDES..

Tonight i found myself reminiscing my high school days;

And there I saw my young teenage years, immensely happy in just simple ways.

Yes, i could never deny, College is a whole new world of complications;

So now I am telling you, dear high school studes, a bit of my current situations.

For some time in my high school life, I always thought of getting into this Colllege track ;

But now that I am here, I almost want to get  back.

High school is uniquely different, you can dream of any complexities ;

College is another thing, there, you’ll only yearn for simplicities.

Be glad, my dear high school studes, for you are still in these early youth stage;

No, don’t think that you are isolated, for the truth is you are never in a cage!

Real freedom is in high school days, not in the college one;

Genuine happiness is in there; it’s where you’ll embrace the true fun.

If you are in a hurry to step in this College stone;

Oh well think a hundred times until you are fully grown.

If you are complaining even now that you’re still in high school;

Oh well think and pause awhile, College is more cruel !

Maybe you are craving to be free at this point of time;

And so you thought of yourself “in college, freedom will be mine!”

Dear , it doesn’t really turn out in that constant ways;

Because as soon as you get there, you’ll be responsible in every sun’s rays.

Now I am telling you, cherish your high school moments;

Gain friends as many as you can, and hear some of their compliments.

Smile at everyone and feel confident that you know each  who passes you by,

Because in college who the real friends and strangers are, is hard to identify.

Go wherever you can go, do whatever you can do;

Find what pleases you and make your childish wishes come true.

Play what you can play, dare as long as you can dare;

Compete as you complete, fight and fight in fair.

This is your time to get addicted , either of DOTA and online games;

This is your time to be devoted in facebooking and fames.

This is the moment you should be fanatic of your crushes and idols;

Seize the chance to make the most of it, but make sure your grades not to fall.

Entertain gimiks, bondings and parties;

Attend out of town strollings, and explore your own boundaries.

Dear  i will tell you , high school life is the most enjoyed one.

Everything is so simple, you can always shine with the sun!

Learn from your cheats, from copying cover to cover;

And when you get through college, you’ll find yourself in outmost laughter.

Yes, you are that innocent, a half- mindless clone of the reality;

And so you need others’ help, and help them back with your ability.

Rapidly as you’re in college, you have to learn on your own;

Although seeking some assistance, still you need to finish it alone.

You can never rely on kodigs, because righteously you shouldn’t;

Hey kid  your conscience is growing, and you can never tell it wouldn’t !

Join any competitions, even almost all the clubs;

For it will mold you not only  for college, but on how you work the daily job.

Show what you can gladly show, express what you truly feel;

Savor your power to voice out, and let people hear from you what’s real.

Now here I am, your Ate Avon reminding,

That to be a high school stude, your happiness could be everything!

Because only there you can enjoy life, as partly mature and young,

So value every treasure, this words uttered by my toungue !